ریحانه دژبان؛ حسین سماواتیان؛ نسرین ارشدی
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه روانرنجوری و سرسختی با بهزیستی کارکنان با نقش میانجیگر تابآوری و ذهنآگاهی و نقش تعدیلگر ساعات کاری و نوع نوبتکاری بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از تمامی کارکنان نوبتکار یک شرکت صنعتی در شهر اهواز بود. نمونه پژوهش شامل 206 مرد، با میانگین سنی 38 سال، با تجربه نوبتکاری حداقل 2 سال و میانگین ساعات ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه روانرنجوری و سرسختی با بهزیستی کارکنان با نقش میانجیگر تابآوری و ذهنآگاهی و نقش تعدیلگر ساعات کاری و نوع نوبتکاری بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از تمامی کارکنان نوبتکار یک شرکت صنعتی در شهر اهواز بود. نمونه پژوهش شامل 206 مرد، با میانگین سنی 38 سال، با تجربه نوبتکاری حداقل 2 سال و میانگین ساعات کاری هفتگی 54 ساعت بود. جهت جمعآوری دادهها پرسشنامه بهزیستی کارکنان ژنگ و همکاران، تابآوری کانر و دیویدسون، ذهن آگاهی براون و رایان، روانرنجوری مککرا و کوستا و سرسختی بارتون و همکاران به کار گرفته شد. جهت تحلیل دادههای پژوهش از روش الگویابی معادلات ساختاری، آزمون بوتاستراپ و رگرسیون سلسله مراتبی در نرمافزار آماری AMOS و SPSS ویرایش 24 استفاده شد. نتایج الگویابی معادلات ساختاری نشان داد که تابآوری رابطه بین متغیرهای سرسختی و بهزیستی کارکنان را میانجیگری میکند. با این وجود، نوع نوبتکاری و ساعات کار هفتگی در رابطه بین سرسختی و بهزیستی اثرات تعدیلکنندگی نشان نداد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت انعطافپذیری روانشناختی حاصل از تابآوری میتواند مکانیسمی باشد که منجر به بهزیستی کارکنان میشود.