کامران مظهری؛ احمد برجعلی؛ عبداله معتمدی
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اضطراب کرونا و نگرانی سلامتی با کیفیت زندگی پرستاران با میانجیگری تابآوری بود. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران زن شاغل در بیمارستانهای دولتی کرونایی شهر اهواز در شش ماه اول سال 1400 بود (320N=). تعداد 250 پرستار با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با استفاده از شبکه مجازی واتس آپ، پرسشنامههای آنلاین ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اضطراب کرونا و نگرانی سلامتی با کیفیت زندگی پرستاران با میانجیگری تابآوری بود. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران زن شاغل در بیمارستانهای دولتی کرونایی شهر اهواز در شش ماه اول سال 1400 بود (320N=). تعداد 250 پرستار با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با استفاده از شبکه مجازی واتس آپ، پرسشنامههای آنلاین در اختیار آنان قرار گرفت. به منظور گردآوری دادهها از پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، 2006)، مقیاس اضطراب کرونا علیزاده و همکاران (1399)، مقیاس نگرانی سلامتی ولز و دیویس (1994)، و پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون (2003) استفاده شد. دادهها با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. همچنین، اثرات غیرمستقیم از طریق روش بوتاستراپ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مسیرهای مستقیم اضطراب کرونا بر تابآوری (35/0-=β، 01/0>p)، نگرانی سلامتی بر تابآوری (20/0=β، 05/0>p)، اضطراب کرونا بر کیفیت زندگی (11/0-=β، 05/0>p) و تابآوری بر کیفیت زندگی (58/0=β، 01/0>p) معنیدار هستند. با این حال، مسیر مستقیم نگرانی سلامتی بر کیفیت زندگی (03/0=β، 05/0<p) معنیدار نبود. همچنین، اثر غیرمستقیم اضطراب کرونا بر کیفیت زندگی از طریق تابآوری و نیز اثر غیرمستقیم نگرانی سلامتی بر کیفیت زندگی از طریق تابآوری معنیدار بوده(01/0>p)،. با توجه به تأثیر نامطلوب اضطراب و نگرانی نسبت به سلامتی بر تابآوری و کیفیت زندگی پرستاران، پیشنهاد میشود که آموزشهایی در جهت مدیریت اضطراب و نگرانی در حوزه سلامتی انجام شود.